#motywacja #cel #godzina wychowawcza

 KRÓTKO O MOTYWACJI

Pomysł na lekcję wychowawczą

1.    Na początku lekcji rozmawiamy z uczniami/uczennicami o tym, jak rozumieją pojęcie motywacji.

Możemy tutaj zastosować metodę czuję-myślę-zastanawiam się.

 

motywacja
Czuję…	Myślę…	Zastanawiam się…

 

 

Na kolorowych, samoprzylepnych karteczkach zapisują swoje refleksje i przyklejają je w odpowiednim miejscu na tablicy. Zwróćmy uwagę na to, co się będzie powtarzać i zadajmy uczniom/uczennicom pytanie: dlaczego tak jest? Co może być powodem takiego stanu rzeczy?

 

2.    Następnie korzystamy z kart „Gry na emocjach”. Rozkładamy karty na środku sali, zadajemy uczniom/uczennicom pytania:

·       Co czujesz, gdy inni mówią ci: To się nie uda? Nie dasz rady?

·       Co myślisz o sobie, kiedy masz wykonać dane zadanie/ wyzwanie?

·       Co czujesz, gdy coś ci nie wychodzi?

Każdy uczeń wybiera trzy karty- odzwierciedlające jego stan emocjonalny przy każdym pytaniu. Chętni uczniowie dzielą się na forum swoimi refleksjami.

Kiedy omówimy ćwiczenie, wspólnie z uczniami sformułujmy wnioski z tego ćwiczenia.

Co pokazało nam to ćwiczenie? Na co powinniśmy zwrócić uwagę, przymierzając się do wykonania zadania/wyzwania?

3.    Następnie czytamy wspólnie bajkę filozoficzną o „Żabkach w śmietanie”:

Były kiedyś dwie żabki, które wpadły do naczynia pełnego śmietany.

Od razu zdały sobie sprawę ze swej krytycznej sytuacji – niemożliwością było utrzymanie się przez dłuższy czas na powierzchni gęstej masy niczym na ruchomych piaskach. Początkowo dwie żabki przebierały łapkami w śmietanie, aby dotrzeć do brzegów naczynia. Ale na próżno, udawało im się jedynie pluskać niemal w tym samym miejscu i tonąć.

Czuły, że coraz trudniej wyjść na powierzchnię, by zaczerpnąć powietrza.
Jedna z nich powiedziała na głos:
– Już dłużej nie mogę. Stąd nie ma wyjścia. W tej substancji nie da się pływać. Ponieważ i tak umrę, nie będę przedłużać mojego cierpienia. Nie rozumiem, jaki sens ma daremne zużywanie sił, jeśli i tak umrzemy z wyczerpania.
Powiedziawszy to, przestała przebierać łapkami i już po chwili utonęła pochłonięta całkowicie przez gesty i biały płyn.
Druga żabka, bardziej wytrwała bądź bardziej uparta, powiedziała do siebie:
– Nie ma stad wyjścia! W tej masie, nie można się ruszyć w żadną stronę. Pomimo, że nadchodzi śmierć będę walczyć do ostatniego tchu. Nie mam zamiaru umierać ani o sekundę wcześniej od zapisanej mi godziny.
Mijała godzina za godziną, a ona przebierała łapkami i chlapała ciągle w tym samym miejscu, ale nie ruszyła się nawet o centymetr.
I nagle od ciągłego chlapania i ubijania zadkiem, wstrząsania i trzepania, ze śmietany zrobiło się masło.
Zdziwiona żabka skoczyła i ślizgając się, dotarła do brzegu naczynia. Stamtąd łatwo już wyszła i rechocząc, radośnie wróciła do domu.

Źródło: J. Bucay, Pozwól, że ci opowiem…bajki, które nauczyły mnie, jak żyć, Poznań 2013, s.25

 

4.    Uczniowie/uczennice po wysłuchaniu bajki, zadają pytania do tekstu.

Starają się na niektóre z nich odpowiedzieć.

Przykładowe: Dlaczego pierwsza żabka się poddała? Co czuła druga żabka? Dlaczego żabki nie współpracowały ze sobą?

 

5.    Dyskusja na podstawie pytań: Jak reagujesz w sytuacji kryzysowej? Czy jesteś wytrwały/a w działaniach? Jakie umiejętności, zachowania cechują pierwszą żabkę? Jakie umiejętności i postawy reprezentują drugą żabkę? Jaka lekcję daje nam ta bajka?

 

6.    Zadajemy pytanie podopiecznym o najbliższe cele, plany? Nad czym muszą popracować w najbliższym czasie? Co chcą osiągnąć? Czy mają pomysły, jak nie stracić motywacji w drodze do celu?

 

7.    Następnie uczniowie otrzymują od nauczyciela/lki rysunek, który uzupełniają odpowiednimi informacjami.

 źródło: autorką rysunku jest Vitia Hoffmann, a grafika pochodzi z książki "Być (nie)zwykłym wychowawcą".

8.    Kiedy uczniowie popracują indywidualnie, łączymy ich w pary, aby podzielili się swoimi spostrzeżeniami z rówieśnikami.

 

9.    Po pracy w parach, uczniowie i uczennice mają się zastanowić nad tym, co mogą zrobić już dziś, aby osiągnąć cel.

 

Co już umiem i potrafię?

Co wymaga mojej pracy?

Jak to zmienić?

 

10.    Zapewne podczas rozmowy z uczniami pojawi się hasło: planowanie.

Warto tutaj zatrzymać się i zapytać, dlaczego warto planować swoje działania i je zapisywać?

Przydatnym narzędziem tutaj będzie zapoznanie uczniów z matrycą Eisenhowera, aby sprawdzili, w jaki sposób gospodarują swoim wolnym czasem.

 

 źródło: autorką grafiki jest Vitia Hoffmann, a rysunek pochodzi z książki

"(Nie)zwykłe spotkania. Wokół godzin wychowawczych"

 

11.    Kończymy lekcję rundą niedokończonych zdań: Ważne dla mnie jest…, To, co nie jest ważne, ale muszę zrobić to…., Aby dojść do celu muszę pokonać…

Anna Konarzewska

Źródła:

    1. Bucay J., Pozwól, że ci opowiem…bajki, które nauczyły mnie, jak żyć, Poznań            2013.

1.    Konarzewska A., Być (nie)zwykłym wychowawcą, Warszawa 2019.

2.    Konarzewska A., (Nie)zwykłe spotkania. Wokół godzin wychowawczych, Warszawa 2022.

1.

#wizerunek #dziecko #sieć #higienacyfrowa

 Jak chronić swój wizerunek w sieci?

Lekcja wychowawcza o udostępnianiu wizerunku, świadomości i higienie cyfrowej.

W poradniku Urzędu Ochrony Danych Osobowych i Fundacji Orange "Wizerunek dziecka w internecie" we wstępie przeczytamy ważne słowa o tym, dlaczego świadomość w tym zakresie jest tak istotna:

"Widzimy narastający problem zaniedbań i braku świadomości – zarówno od strony prawnej, jak i związanej z przedmiotowym traktowaniem dzieci, których wizerunki uwieczniane są w materiałach udostępnianych za pośrednictwem internetu. Publikacja ta powstała po to, aby wesprzeć dorosłych w dbaniu o poszanowanie prawa dziecka do prywatności. Szczególnie osoby pracujące w różnych placówkach, organizacjach i instytucjach, których zadaniem jest troska o dobro i bezpieczeństwo dzieci, tym bardziej że nowym obowiązkiem szkół, przedszkoli, klubów sportowych, domów kultury itp. jest wdrożenie standardów ochrony małoletnich. Stanowią one okazję do uregulowania wielu kwestii związanych z przeciwdziałaniem krzywdzeniu i zaniedbaniu dzieci, także w środowisku cyfrowym. Jesteśmy pierwszym pokoleniem, które staje przed zupełnie nowymi wyzwaniami społecznymi powodowanymi dynamicznym rozwojem technologii. Materiał ten to zaproszenie do refleksji i przemyślanych decyzji na temat jednego z tych wyzwań – publikowania wizerunków dzieci w internecie."

źródło: https://fundacja.orange.pl/app/uploads/2024/07/Wizerunek_dziecka_w_internecie_BROSZURA_wersja-internet_light.pdf

Kieruję podziękowania na ręce Konrada Ciesiołkowicza i teamu, który nad tą broszurą pracował.

👇👇👇

Postanowiłam wesprzeć w tym celu wychowawców szkolnych i stworzyłam na podstawie powstałej publikacji przykładowy scenariusz lekcji wychowawczej na temat sharentingu, aby uświadamiać dzieci i młodzież na temat rozpowszechniania ich wizerunku w sieci.

Przewidywany czas realizacji zajęć: 2x45 minut.

Odbiorcy: dzieci i młodzież od 13 roku życia

 1. Zaczynamy od rozmowy wprowadzającej. Przykładowe pytania: Co publikujecie w sieci? Jakie informacje? Zdjęcia? Filmy? Czego dotyczą? W jaki sposób wybieracie zdjęcia, które chcecie opublikować? Jakie warunki muszą spełniać? 

2. Włączamy film "Stop Sharenting" :

3. Po projekcji zapytajmy o emocje, refleksje uczniów. Jaki problem według nich porusza film? 

4. Dyskusja: Co publikujecie o sobie i innych w mediach społecznościowych? Czy zauważacie, co inni publikują o Was w mediach społecznościowych? Czy zgadzacie się z tym, co czytacie o sobie na innych profilach, w komentarzach? Czy macie wpływ na to, kto publikuje Wasz wizerunek w mediach społecznościowych, w internecie? 

5. Po krótkiej wymianie zdań prosimy, aby uczniowie zajęli się tym problemem na podstawie metaplanu:

 Dzielimy klasę na 4 grupy. Każda grupa otrzymuje jeden arkusz szarego papieru z jednym pytaniem problemowym. Zadaniem grup jest przejść przez cały metaplan, zapisując swoje uwagi, refleksje i rozwiązania. Po 12 minutach (po 3 minuty na każdy przystanek) odczytujemy zapisane opinie, spostrzeżenia i propozycje. Byłoby pięknie, gdyby w rozwiązaniach powstały np. zasady savoir-vivru cyfrowego. 

6. Włączamy film, prezentujący skutki sharentingu "Shere With Care" (TMobilePL):

7. Po projekcji pytamy uczniów o refleksje. Następnie dzielimy klasę na grupy. Zadaniem zespołów jest przeanalizowanie problemu: Jakie jest ryzyko udostępnienia Waszych wizerunków w sieci? 

Wsparcie w tej kwestii dla nauczyciela: poradnik str. 13-18. Warto dopowiedzieć podczas dyskusji to, co nie pojawiło się w pracach uczniów i uczennic. 

https://fundacja.orange.pl/app/uploads/2024/07/Wizerunek_dziecka_w_internecie_BROSZURA_wersja-internet_light.pdf

8. Następnie wyświetlamy plakaty, aby uświadomić podopiecznych w sprawie wykorzystania ich wizerunku:

9. Dzielimy klasę na 4 zespoły. 

Dwie grupy zajmują się problemem: Jakie pytania powinienem/ powinnam sobie zadać, zanim wrzucę do sieci swoje zdjęcia?

Pozostałe dwie grupy: Jakie pytania powinien postawić sobie każdy człowiek, zanim upubliczni wizerunek dziecka, znajomego, bliskiego w sieci? 

Po 12 minutach pracy zespoły prezentują swoje refleksje na forum. 

Wskazówka dla nauczyciela: warto dopowiedzieć to, czego nie usłyszeliśmy na forum. Podpowiedzi znajdują się we wskazanym wyżej poradniku- str. 20-21.

10. Na koniec lekcji pracujemy nad rozwiązaniami, czyli nad tym, jak inaczej można publikować wizerunek dziecka w sieci. Z plakatów może powstać akcja uświadamiająca całe środowisko szkolne. 

Dzielimy klasę na grupy. W zespołach pracują nad plakatem, który ma spełniać funkcję kampanii i rozwiązań, które można zastosować w powyższym zakresie. 

Poniżej przykładowe rozwiązania, które znajdziemy w publikacji: https://fundacja.orange.pl/app/uploads/2024/07/Wizerunek_dziecka_w_internecie_BROSZURA_wersja-internet_light.pdf

Na koniec ważna uwaga:

Nawet jeśli mamy zgodę rodzica na publikację wizerunku dziecka na stronie szkoły, to zawsze pytajmy ucznia/uczennice/uczniów o zgodę. Tak po prostu, szanując ich prawo do prywatności. 

Pamiętajmy jednak o tym, że opinia dziecka, nawet jeśli jest pozytywna, nie może rozstrzygać o decyzji dotyczącej publikacji. Odpowiedzialność w całości ponosi dorosły, który powinien zadać sobie szereg pytań, zanim to uczyni. Warto tu zajrzeć do wskazanego poradnika- str. 20-21.

Nigdy nie publikujmy zdjęć, z którymi nasi uczniowie nie czują się komfortowo, które ich zawstydzają, ponieważ w ten sposób naruszamy ich godność.

Anna Konarzewska

Refleksje uczennicy wokół wiersza Magdaleny Szpunar "Świadectwo szkolne"

 

O refleksjach moich uczniów i uczennic, które wzbudziła w nich poezja Magdaleny Szpunar pisałam tutaj: https://bycnauczycielem.blogspot.com/2024/05/praca-uczennicy-na-temat-wiersza.html

Dziś przedstawiam Państwu kolejną pracę, tym razem o świadectwach szkolnych. 

WARTO! TRZEBA JĄ PRZECZYTAĆ! 

Udostępniajcie wpis swoim dzieciom, rodzicom i nauczycielom! To ważne refleksje!

Wiersz Magdaleny Szpunar, który stał się pretekstem do rozważań znajduje się tutaj:

Poniżej przedstawiam za zgodą uczennicy jej pracę wokół wybranego wiersza. Autorką jest Lena Popczyk z klasy 2E w II Liceum Ogólnokształcącym w Gdańsku: 

Wiersz ,,Świadectwo szkolne” Magdaleny Szpunar bardzo mnie poruszył. Nawołuje on do głębszego, bardziej humanistycznego podejścia do edukacji, gdzie najważniejsze są relacje międzyludzkie i empatia. Autorka sugeruje, że prawdziwe zrozumienie matematyki polega na umiejętności mnożenia życzliwości i serdeczności, a nie tylko na operacjach arytmetycznych. W przypadku języka polskiego, istotne jest wykorzystywanie dobrych słów i poezji do zrozumienia rzeczywistości. W wychowaniu fizycznym, wartościowe jest nie dążenie do rywalizacji, lecz do współpracy i harmonii z innymi. Z biologii, kluczowe jest zrozumienie, że człowiek to coś więcej niż ciało i tkanki - to istota posiadająca ducha i emocje. Z fizyki ważniejsze jest pojmowanie praw człowieka niż suchych praw fizycznych. Z chemii, autor podkreśla znaczenie "chemii" międzyludzkiej i dostrzegania w innych ludzi, niezależnie od ich tożsamości. W geografii, najważniejsze jest zrozumienie, że nikt nie jest obcy, a wszyscy są częścią jednej ludzkości, i umiejętność przełamywania granic i murów nienawiści. Według autorki powinniśmy być oceniani z tego co nie tylko mamy w umyśle, lecz także w sercu. Uważam, że brakuje tego w dzisiejszych szkołach. Jako małe dziecko od zawsze byłam nastawiana na otrzymywanie jak najlepszych ocen. Co roku przed rodzicami byłam w stanie pochwalić się świadectwem z paskiem. Po paru latach zaczęłam zastanawiać się, czy to coś tak naprawdę znaczy. Kawałek papieru, który w mojej głowie definiował moją wartość, był dla mnie całym światem. Rok temu zaczęłam głęboko rozmyślać nad tym, kim jestem i czego chcę; co mnie definiuje i sprawia, że czuję się wartościowa. Dzień przed pójściem do pierwszej klasy liceum, poszłam do parku i obserwowałam przechodniów. Zwróciłam uwagę na panią, która bawiła się z dzieckiem i na starszego pana, który karmił gołębie. Rozmyślając coraz bardziej nad sobą, doszłam do wniosku, że w innych cenię empatię, zrozumienie i przede wszystkim ludzkość i chciałabym, żeby to było cenione też we mnie. Przez mój cały pobyt w parku, ani razu przez głowę nie przeszła mi myśl, aby zdefiniować kogokolwiek po tym, jaką miał ocenę na świadectwie, było to nieistotne, jedyne na co zwracałam uwagę to to, jacy ci ludzie byli w stosunku do siebie nawzajem. Czytając wiersz Magdaleny, wracałam myślami do sytuacji z parku.

Zgadzam się z autorką i myślę, że umiejętność nawiązywania głębokich relacji jest najcenniejsza rzeczą na tej ziemi. W tych czasach coraz trudniej jest dostrzec szczerze kontakty. Chowając się za książką lub smartfonem, uciekamy w to, co jest nam znane, bojąc się otwierać na ludzi. Jako ,,szóstkowa” uczennica, lecz także zagubiona nastolatka, doszłam do wniosku, że to co we mnie jest najważniejsze to to, jak traktuję siebie i innych. To coś nad czym powinnam pracować, lecz także mój powód do dumy. Mogę nie mieć odrobionej pracy domowej lub zapomnieć wzór, lecz znam miłość, znam empatię, pamiętam każdy uśmiech ważnej mi osoby i rozumiem, co to jest doświadczyć głębokiej relacji.

Podsumowując, myślę, że zamysłem autorki wiersza było zwrócenie uwagi na to, co jest najważniejsze, a mimo wszystko bardzo pomijane. Jesteśmy czymś więcej niż tylko zapamiętanymi regułami i nieznaczącymi liczbami. W wirze roku szkolnego łatwo jest o tym zapomnieć, zatracając się w sprawdzianach, lecz musimy o tym pamiętać, że nasza prawdziwa wartość i to z czego powinniśmy być oceniani leży w naszych sercach.

Leno, bardzo dziękuję Ci za Twoje refleksje! 

Jestem poruszona do głębi Twoimi spostrzeżeniami na temat edukacji.

Polecam ten tekst wszystkim twoim rówieśnikom, ale przede wszystkim dorosłym, którzy wprowadzają presję świadectwa.

Anna Konarzewska

Praca uczennicy na temat wiersza Magdaleny Szpunar

 Moi uczniowie ostatnio otrzymali zadanie interpretacji wybranych wierszy Magdaleny Szpunar. Wiersz miał być pretekstem do rozmyślań o naszej współczesności. Było to zadanie dla chętnych. Nie chcę się rozpisywać na temat swoich refleksji, bo w tym i w kolejnych wpisach bohaterami/bohaterkami będą moi uczniowie/uczennice. Sami zobaczcie. Poczytajcie. Podzielcie się swoimi refleksjami. Zamieszczam pracę w oryginalnej pisowni. Autorzy i autorki zgodzili się na publikację prac i podpisanie ich nazwiskiem. 

Tekst Magdaleny Szpunar, nad którym pracowała Joanna Szymańska z klasy 2e w II Liceum Ogólnokształcącym w Gdańsku:

Wiersz Magdaleny Szpunar „A jak już ściągniesz z siebie” szczególnie zwrócił moją uwagę. Może to przez prostotę słów, które udało mi się zrozumieć na początku tak łatwo. Jednak wchodząc głębiej w interpretację tekstu, czytając go kolejny raz, słowa nabierały nowego znaczenia i prowadziły do kolejnych rozmyślań. Tekst ten wydaje mi się bardzo bliski. Mówi o tym, kim tak naprawdę jest nagi człowiek, bez tytułów, bez osiągnięć, bez pochwał, jakie dostaje czy dostawał. Kim tak naprawdę jestem ja? Czy bez aprobaty innych ludzi byłabym tą samą osobą i czy dalej dążyłabym do wyznaczonych przeze siebie celów?

Ludzie często mają problem z zaakceptowaniem samych siebie... siebie, czyli właśnie osoby, która jest pod spodem, bez „tytułów orderów i stanowiska”. Chciałabym skupić się tu nie na wyglądzie, ale na osobowości, ponieważ to ona bardziej obrazuje tu osobę obraz nagiego człowieka. Osobowość związana jest z rzeczami nabytymi w trakcie naszego życia, tak naprawdę od urodzenia , a  kiedy zyskamy już własną świadomość możemy kreować naszą osobowość, jak tylko chcemy. Potrzeba jednak do tego silnej woli i skupienie się na samym sobie, aby nasza percepcja samego siebie nie została zaburzona przez to, jak patrzą na nas inni. Dlatego czasami możemy mieć problem z zaakceptowaniem własnego „ja”, iż owe „ja” zostało oparte na spojrzeniu innych, nie koniecznie tym dobrym spojrzeniu. Kiedy nikt nas nie docenia i nie daje pochwał, możemy czuć się zdemotywowani do działania, tym bardziej jeśli ktoś mówi nam, że notorycznie robimy coś źle. Możemy wybrać jakie odpowiedzi zwrotne, przyjmujemy i pozwalać, aby te kształtowały nas i uzupełniały. Nawet te wychodzące z własnej krytyki. Warto zauważyć, że człowiek bez niej byłby bardziej wolny, czyż nie? Czy bez możliwości katowania samego siebie życie nie byłoby łatwiejsze? W końcu, człowiek jest tym, czym potrafi przyjąć, że jest. Kiedy się rodzimy, można powiedzieć, że jesteśmy czystym płótnem, na którym od momentu narodzin możemy zacząć malować siebie: swoje zainteresowania, hobby, upodobania, ulubione jedzenie, nakładać ulubione wspomnienia, ważne momenty, również te przykre. Jesteśmy naszymi konfliktami, reakcjami, wspomnieniami. Nie zawsze to wszystko może się nam podobać, nie możemy wyprzeć tego, co już się stało i co wywarło na nas jakiegoś rodzaju piętno, które ukształtowało na takich ludzi, jakimi jesteśmy teraz. Możemy tylko się udoskonalać, kiedy zdołamy przejąć kontrolę nad własnym określaniem tego, czego pragniemy. W trzeciej, ostatniej strofie wiersza, autorka tekstu zadaje nam pytanie: „A jak już ściągniesz wszystko z siebie/jaki człowiek na ciebie patrzy/jak bardzo nie chcesz na niego patrzeć/czym chcesz zasłonić tą nagość i nędzę”? Pod koniec dnia, nawet użyje tu sformułowania „pod koniec życia”,  kiedy weźmiemy wszystko pod  uwagę, czy jesteśmy w stanie stwierdzić kim byliśmy? Uważam, że jeśli jesteśmy w stanie zaakceptować siebie i wszystkim, czym jesteśmy, to tak. Nie musimy mieć orderów czy tytułów, czy nie wiadomo jak wysokich i dobrze płatnych stanowisk zdobytych podczas życia, zależy to od nas czy pod koniec zaakceptujemy to, jaką osobą byliśmy pod spodem. Oczywiście awans czy posiadanie pieniędzy ułatwia nam w jakiś sposób życie i daje szczęście, przez co możemy zacząć inaczej spoglądać na to, czy jesteśmy choć trochę bardziej godni spojrzenia na samego siebie jako dobrego człowieka, jednak nie jest to prawidłowy wyznacznik naszej persony, ponieważ tutaj jego rolę odgrywają pieniądze, które są materiałem ulotnym. Możemy powiedzieć, że osoba jest „bogata”, myślę że większość z nas od razu, nie zdając sobie do końca sprawy, uznała słowa „bogata” za wyznacznik szczęścia tej osoby, ponieważ taka osoba mogłaby rozwiązać wszystkie swoje problemy pieniędzmi, więc równie dobrze możemy założyć, że posiada ona eteralne szczęście. Ale ta „bogata” osoba, żyje na tej samej ziemi co my, oddycha tym samym powietrzem, również maluje swoje własne płótno. Może mieć takie same problemy jak osoba, która nie jest uważana za bogatą. Pod koniec dnia, kiedy stajemy przed lustrem, widzimy siebie, pomalowane płótno, którym jesteśmy, wszystkie nasze zalety i wady-tutaj ”nagość i nędzę”. Moim zdaniem wcale nie musimy tego zakrywać, a dokładniej nie musimy chcieć tego zakrywać. Wszystko to obrazuje, kim jesteśmy, motywuje albo też nie do pracy nad sobą, bo przecież nie musimy chcieć być lepszymi ludźmi, wszystko zależy od nas, od naszej własnej percepcji świata i tego czym jest, czy jest dla nas ważny, czy my jesteśmy ważni dla samych siebie, czy przyjmiemy do siebie nie konstruktywną krytykę czy też zdecydujemy, że nie jest ona nam potrzebna i tylko obrzydzi nam spojrzenie na samego siebie.

Nie wykluczam też tego, że niektórzy przez całe swoje życie noszą maskę i pokazują nam drugi obraz siebie, wykreowany względem otaczającego świata i ludzi, iż może chcą zakryć tę „nagość i nędzę”. Zacytuje tu Franza Kafkę: „Zawstydziłem się, gdy zrozumiałem, że życie to bal przebierańców, a ja przybyłem ze swoją prawdziwą twarzą.” Zgadzam się, że życie faktycznie jest balem przebierańców, przez cały nasz żywot prawdopodobnie spotkamy więcej osób, które wcale nie są tą samą osobą dla siebie, co dla nas. Ludzie mogą od nas wymagać, abyśmy pokazywali prawdziwych siebie, możemy też robić to z własnej woli czy nawet bez zdawania sobie z tego sprawy. Ale zawsze mamy możliwość, aby zaprzestać pokazywania swojego prawdziwego płótna i w zamian zacząć pokazywać to drugie, które może bardziej przypodoba się innym, lub też nam samym.

Nieważne jak bardzo nie chcemy patrzeć na człowieka który ukazuje się naprzeciwko nas w lustrze, jak bardzo podczas życia zmieni się jego wygląd czy charakter, ile kolorów nabierze jego płótno i jaki obraz z niego powstanie, zawsze w odbiciu będzie tam ten sam człowiek, z maską czy też bez.

Asiu, dziękuję Ci za Twoje cenne refleksje. Jesteś czułą i mądrą obserwatorką codzienności i egzystencji człowieka.

Anna Konarzewska

#profilaktyka #narkotyki #prawo

 

Profilaktyka uzależnień - zagrożenia i odpowiedzialność prawna młodzieży.

1.    Na początku lekcji informujemy uczniów o czym będziemy rozmawiać. Możemy na rozgrzewkę zadać pytanie: czym jest uzależnienie i od czego można się uzależnić?

2.    Włączamy film animowany„Nuggets”: https://www.youtube.com/watch?v=HUngLgGRJpo&t=1s

Po projekcji rozmawiamy o tym, jak uzależnienie zmienia człowieka. W jaki sposób film przedstawia mechanizm uzależnienia?  Co symbolizuje tu uzależnienie? Jaką funkcję pełnią tu kolory? Jak zachowuje się osoba uzależniona? Jakie refleksje wywołuje film w Was?

3.    Dyskusja nad zagadnieniem: czym jest narkotyk?

Poruszamy przy okazji mity związane z narkotykiem:

Mit I − co to jest narkotyk?

Za niebezpieczny środek psychoaktywny uważa się najczęściej biały proszek przystosowany do wdychania lub „kompot”, którego używa się w formie iniekcji dożylnych. Tymczasem środek psychoaktywny to substancja chemiczna oddziałująca na centralny układ nerwowy, bezpośrednio wpływająca na funkcje mózgu, czego efektem są czasowe zmiany postrzegania, nastroju, świadomości i zachowania.

Zagrożeniem jest każdy środek niosący za sobą opisane zmiany, a nie jedynie narkotyk rozumiany jako chemiczny środek do wstrzykiwania lub wdychania. Warto zapoznać się z definicjami zawartymi w ustawie z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

(narkotykiem są substancje i preparaty psychoaktywne, substancje psychotropowe, dopalacze, e-narkotyki, wszelkie środki odurzające, wszelkie środki zastępcze- czyli produkty zawierające substancję o działaniu na ośrodkowy układ nerwowy, który może być użyty w takich samych celach jak środek odurzający, substancja psychotropowa lub nowa substancja psychoaktywna, których wytwarzanie i wprowadzanie do obrotu nie jest regulowane na podstawie przepisów odrębnych; do środków zastępczych nie stosuje się przepisów o ogólnym bezpieczeństwie produktów).

Mit II − narkotyki twarde i miękkie

Narkotyki miękkie traktowane są w tym ujęciu jako mniej szkodliwe. Tymczasem prawdą jest, iż niektóre z nich, np. konopie indyjskie, uzależniają wolniej, ale nie oznacza to, że ich wpływ na organizm jest mniej szkodliwy. Substancje aktywne w nich zawarte powodują nieodwracalne zmiany w organizmie. Wspomniane konopie zawierają substancję czynną THC, która według licznych badań nie zostaje wypłukana z organizmu i odkłada się w tkance mózgowej, wpływając na zmiany w psychice.

źródło: https://epedagogika.pl/dzialania-profilaktyczne/nie-mniej-grozne-niz-narkotyki-substancje-odurzajace-stosowane-przez-dzieci-i-mlodziez-4019.html)

4.   W dalszej części cyklu lekcji- dzielimy klasę na grupy.

I grupa - wypisuje czynniki, które chronią młodego człowieka przed narkotykami;

II grupa - wymienia sytuacje ryzykowne;

III grupa - zastanawia się nad tym, co należy robić, aby poczuć się dobrze bez dopalaczy, narkotyków i innych używek; co zamiast substancji psychoaktywnych? Warto tu zwrócić uwagę na energetyki- ich eliminację z codziennej diety.

IV grupa - wypisuje argumenty przeciw zażywaniu substancji psychoaktywnych, narkotyków, energetyków…

       V grupa- skupia się wokół skutków zażywania narkotyków, energetyków.

Wszystkie zadania omawiamy na forum, dyskutując z uczniami, dopowiadając odpowiednie kwestie. 

5.    Dyskusja na temat: Jak odmawiać, kiedy ktoś zaproponuje zakup, zażycie substancji psychoaktywnej, narkotyku itp.? 

6. Po debacie tworzymy wspólnie kilka zasad, np.: po prostu powiedz 'nie', odejdź, zignoruj, podaj powód, nie tłumacz się, zmień temat, zażartuj, oburz się, ale nie obrażaj nikogo, powiedz komplement, zaproponuj inny sposób spędzenia wolnego czasu.

7. Następnie wykładamy na stół słoik/pudełko z napisem: "Bank asertywności". Każdy na kartce notuje swój pomysł na odmowę kupna lub zażycia środków odurzających i wkłada go do słoiczka. Np. "Nie, bo to mi się po prostu nie podoba", "Nie, bo wolę robić co innego", "Nie, bo nie mam ochoty", "Nie, bo mam inne plany", "Nie kupuję i nie zażywam- po prostu nie", itp.

Kiedy słoik się zapełni, odczytujemy pomysły uczniów na asertywne zachowanie. Stawiamy go w widocznym miejscu dla każdego wychowanka tak, aby mógł sięgnąć do niego wtedy, kiedy będzie tego potrzebował. 

8.     Zapoznajemy uczniów z odpowiedzialnością karną na podstawie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii: https://sip.lex.pl/akty-prawne/dzu-dziennik-ustaw/przeciwdzialanie-narkomanii-17219465

Konsekwencje prawne posiadania narkotyków przez młodzież od l. 13.

Zgodnie z art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, „kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3”.

Z kolei za posiadanie znacznej ilości narkotyków grozi kara więzienia od roku do 10 lat. Natomiast w przypadku, gdy sąd uzna czyn za wypadek mniejszej wagi, sprawca podlega karze grzywny, karze ograniczenia wolności lub karze więzienia do roku.

Sprawca poniesie odpowiedzialność karną, jeżeli popełnił czyn zabroniony po ukończeniu 17 lat. Sprawa nieletniego, czyli osoby, która ukończyła 13 lat, ale nie ukończyła 17 lat w momencie popełnienia czynu, toczy się przed sądem rodzinnym na podstawie przepisów Ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich.

Jeżeli nieletni w momencie popełnienia czynu ukończył 13 lat, odpowiada przed sądem rodzinnym za czyn karalny. W sprawie o czyn karalny sąd rodzinny może zastosować wobec nieletniego środki wychowawcze i poprawcze, wymienione w art. 6 Ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich.

Są to:

·        udzielenie upomnienia,

·        zobowiązanie do określonego postępowania, a zwłaszcza do naprawienia wyrządzonej szkody, do wykonania określonych prac lub świadczeń na rzecz pokrzywdzonego lub społeczności lokalnej, do przeproszenia pokrzywdzonego, do podjęcia nauki lub pracy, do uczestniczenia w odpowiednich zajęciach o charakterze wychowawczym, terapeutycznym lub szkoleniowym, do powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach albo do zaniechania używania alkoholu lub innego środka w celu wprowadzania się w stan odurzenia,

·        ustanowienie nadzoru odpowiedzialnego rodziców lub opiekuna,

·        ustanowienie nadzoru organizacji młodzieżowej lub innej organizacji społecznej, zakładu pracy albo osoby godnej zaufania – udzielających poręczenia za nieletniego,

·        zastosowanie nadzoru kuratora,

·        skierowanie do ośrodka kuratorskiego, a także do organizacji społecznej lub instytucji zajmujących się pracą z nieletnimi o charakterze wychowawczym, terapeutycznym lub szkoleniowym, po uprzednim porozumieniu się z tą organizacją lub instytucją,

·        orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów,

·        orzeczenie przepadku rzeczy uzyskanych w związku z popełnieniem czynu karalnego;

·        umieszczenie w młodzieżowym ośrodku wychowawczym albo w rodzinie zastępczej zawodowej, która ukończyła szkolenie przygotowujące do sprawowania opieki nad nieletnim,

·        umieszczenie w zakładzie poprawczym.

·        Kara dla nieletniego za posiadanie narkotyków: Zgodnie z art. 7 sąd rodzinny może również zobowiązać rodziców lub opiekuna nieletniego do poprawy warunków wychowawczych, bytowych lub zdrowotnych nieletniego, a także do ścisłej współpracy ze szkołą, do której nieletni uczęszcza, poradnią psychologiczno-pedagogiczną lub inną poradnią specjalistyczną, zakładem pracy, w którym jest zatrudniony, oraz lekarzem lub zakładem leczniczym.

Środki wychowawcze i poprawcze wymienione w Ustawie o postępowaniu w sprawach nieletnich sąd może zastosować również wobec osoby, które ukończyła 17 lat, ale nie ukończyła 18 lat w momencie popełnienia czynu, jeżeli popełniony przez nią czyn stanowi występek, stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za tym przemawiają. W tym przypadku sąd stosuje środki poprawcze lub wychowawcze zamiast kary.

Ważne, aby wspomnieć o najnowszych przepisach dotyczących energetyków:

Od 1 stycznia 2024 r. wchodzi w życie zakaz sprzedaży ,,energetyków", czyli napojów z dodatkiem tauryny lub kofeiny, niepełnoletnim. Nowe przepisy zakazują ponadto ich sprzedaży na terenie szkół czy innych jednostek oświatowych, a także w automatach.

Ustawa z dnia 17 sierpnia 2023 r. o zmianie ustawy o zdrowiu publicznym oraz niektórych innych ustaw, opublikowana 28 sierpnia, wprowadza zakaz sprzedaży napojów z dodatkiem tauryny i kofeiny (czyli energetyków lub napojów energetycznych) osobom poniżej 18. roku życia, a także na terenie szkół i innych placówek oświatowych (np. przedszkolach, placówkach wychowawczych, bibliotekach pedagogicznych) i w automatach.

Ustawa określa co uznaje się za napój z dodatkiem kofeiny lub tauryny. Według tej definicji jest to napój będący środkiem spożywczym, ujęty w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, w którego "składzie znajduje się kofeina w proporcji przewyższającej 150 mg/l lub tauryna, z wyłączeniem substancji występujących w nich naturalnie".

Ustawa nakłada na producentów lub importerów napoju z dodatkiem kofeiny lub tauryny obowiązek oznaczenia opakowania jednostkowego wyrobu widoczną, czytelną oraz umieszczoną w sposób nieusuwalny i trwały informacją o treści „Napój energetyzujący” lub „Napój energetyczny”.

Kary:

Za sprzedawanie takich produktów w niedozwolonym miejscu będzie grozić kara do 2 tys. zł. Za produkowanie lub sprowadzanie nieodpowiednio oznaczonych napojów grozić zaś będzie grzywna w wysokości do 200 tys. zł.

W przypadku wątpliwości co do wieku kupującego sprzedawca w sklepie będzie mógł zażądać okazania dokumentu potwierdzającego wiek nabywcy.

9. Zamiast powyższej formy poinformowania o odpowiedzialności karnej, możemy zastosować film Fundacji Pasieka, dostępny na YT, aby zapoznać młodzież z odpowiedzialnością: https://www.youtube.com/watch?v=qVaWuVjHlL0

10.   Nauczyciel informuje uczniów o tym, gdzie szukać pomocy w trudnych sytuacjach: psycholog, pedagog szkolny, nauczyciel, wychowawca, rodzic, rodzeństwo, Poradnia psychologiczno-Pedagogiczna...

Telefon Zaufania dla młodzieży i dzieci- 116 111, 

Telefon  Zaufania Rzecznika Praw Dziecka - 800 12 12 12, 

Ogólnopolski Telefon Zaufania- Narkotyki- 801 199 990, 

numer alarmowy 112, 

Antynarkotykowa Poradnia Internetowa- www.narkomania.org.pl, 

strona poświęcona dopalaczom - www.dopalaczeinfo.pl

Źródło: file:///C:/Users/Anna/Downloads/nowe-narkotyki-poradnik-dla-nauczycieli-gis_men.pdf

Anna Konarzewska